ne zaman ki leylakdali ndaki krepleri gördüm ,önce kendime sade ama bolca nutella sürülmüş bir krep yapıp yedim ardından da kitabı okumaya başladım. Kitap,bende uyuyan ki bir daha hiç uyanmayacağını zannetiğim anılarımı gün yüzüne çıkardı.
Tıpkı yazarının söylediği gibi " Kim bilir, belki de hayat bitmemiş hikayelere hiç nokta koymuyordur...."
Şimdi ben sevgili Emi'ye yazmak üzereyim, kendisine teşekkür mü ederim anılarımı canlandırıp eski günleri yad ettiğim için yoksa kırgın mı olurum bilmiyorum.
